Editor’s Picks

ரிதுபர்னோ கோஷின் திரையுலகம்

எங்கிருந்து தொடங்குவது என யோசித்தாலே விதிர்ப்புகொண்டு விடுகிறது உடல். ரிதுபர்னோ கோஷ் இந்தியத் திரையுலகின் பேரலை. செம்பவளங்கள் மீது நீர்த்தாரைகளை ஓயாது சொடுக்கிக்கொண்டே இருந்தவர். எனக்கோ நெளிந்தாடும் பொன்னிறத் துமிகளுள் பேரொளியில் துலங்குமொரு துமியை மட்டும் கண்டடைவது எங்ஙனம் எனும் தடுமாற்றம்.

The Last Lear படத்தில் இடம்பெற்றிருக்கும் ஒரு காட்சியை எடுத்துக்கொள்கிறேன். அந்தப் படத்தில் ப்ரீத்தி பிரபலமான நடிகை. அமிதாப் குறுங்குழுவால் மட்டுமே அறியப்பட்ட ஒரு நாடகக் கலைஞர். ஷேக்ஸ்பியர் நாடகங்களில் நடித்துக்கொண்டிருந்தவரை இயக்குநரான அர்ஜுன் ராம்பால் தனது அடுத்த படத்தில் பிரதான கதாபாத்திரத்தில் நடிக்கத் தேர்வுசெய்திருப்பார். ப்ரீத்தி ஸிந்தாவும் அமிதாப் பச்சனும் படப்பிடிப்பு இடைவேளையில் அருகருகே அமர்ந்திருப்பார்கள். த கிங் லியரின் இறுதிக் காட்சியினை மேடை ஒன்றில் நிகழ்த்திக்காட்டுவது போன்ற உணர்ச்சிகரத்துடன் அமிதாப் ஒப்புவித்துக்கொண்டிருக்க சீருடை அணிந்த மாணவர்கள் வரிசையில் நின்று ப்ரீத்தியிடம் கையெழுத்து வாங்கிக்கொண்டிருப்பார்கள். திடீரென ஒரு மாணவன் அமிதாப்பிடமும் ஆட்டோகிராஃப் புத்தகத்தை நீட்டிவிடுவான். அமிதாப் திகைத்து புத்தகத்தையும் பேனாவையும் வாங்கிவிடுவார். அப்போது அதைக் கவனிக்கும் அர்ஜுன், ‘இவர் யார்னு உனக்குத் தெரியுமா?’ என அந்த மாணவனிடம் கேட்பார்.

‘இல்லை.’

‘அப்புறம் உனக்கு எதுக்கு அவரோட கையெழுத்து? It’s not good manners.’

அமிதாப் செய்வதறியாது தடுமாறி, கையெழுத்திடாமலேயே புத்தகத்தைத் திருப்பிக் கொடுத்துவிடுவார். ‘அவர் எவ்ளோ சந்தோசப்பட்டார் எனத் தெரியுமா?’ என அர்ஜுனைக் கடிந்துகொள்ளும் ப்ரீத்தியிடம், ‘எனக்கென்னமோ அவர் கோமாளி மாதிரிதான் தெரிஞ்சார்’ எனச் சொல்வார்.

சரிகளுக்கும் தவறுகளுக்கும் உண்மைக்கும் பொய்க்கும் இடையே பசையிட்டுப் பூசியது போல போக்கு காட்டும் இருண்ட பகுதி எப்போதும் உள்ளதுதான். அதை நோக்கிப் போலியாகத் திடுக்கிட்டு, பின்னர் முகம் திருப்பிக்கொண்டு ஊமைகளாகிவிடும் படைப்பாளிகளுக்கு மத்தியில் வலிப்பில் பதைபதைக்கும் சுடரை ரிதுபர்னோ பாதுகாக்க முயன்றார். சிறிதளவேனும் தன்னை இழக்காமல் ஓர் உறவைப் பேணுவது சாத்தியம்தானா என்பதை மனத்தின் வெவ்வேறு பாவனைகள் ஊடாக நெருங்கித் தோய்ந்தார். அவரவர்க்கு அவரவர் நியாயம் போன்ற சவலையான வாதம் பிறிதொன்றில்லை. குடும்ப அமைப்பில் நிகழும் குற்றங்களையும் ஒழுக்க மீறல்களையும் அப்படியே துடைத்தெறிந்துவிட்டு புதிய வாசலைத் திறப்பதற்கான சாவியும் மற்றொரு குற்றமாகவே இருக்க முடியும் என்பதுதான் யதார்த்தத்தின் குரூரம். ‘இதுதான் கடைசி தடவை’ எனப்பட்டவை ஒவ்வொரு முறையும் பல்லிளித்துவிடுகின்றன. அத்தகைய வெற்று சமாதானத்தின் சுடர் காற்றில் நடுங்கியபடி பயமுறுத்திக்கொண்டே இருக்கிறது. எப்போது வேண்டுமானாலும் அது அணைத்துவிடக்கூடும். பட்டாம்பூச்சியின் மெல்லிய சிறகுகளை இரு விரல்களால் பற்றுகையில் தோன்றும் கவனமும் படபடப்பும் இவரது படங்களின் குணாம்சங்கள். அதன் வண்ணங்கள் ஒட்டிக்கொண்டபின் உண்டாகும் அசூயையும்.

திருமண உறவைத் தாண்டிய பாலியல் விழைவை அதிர்வுகளாக்காமல் அந்த மனிதர்களின் உள நோக்கம் குறித்தே ரிதுபர்னோ அக்கறை கொள்கிறார். ததும்பிப் பொங்கும் மனவெளியில் அவர் வரிசை வைக்கின்ற உணர்ச்சிகரமான முகங்களின் நேர்த்தி திகைக்கவும் நெகிழவும் வைத்திருக்கிறது. திமில் திமிலாகப் பாய்ந்து வரும் உயிர்ப்பின் கனலை அணைத்துப் பிடித்தவாறு அலைகளை திருப்பி அனுப்பும் இலாவகம். எண்ணக் கொதிப்புகள் மோதிச் சிதற வேண்டிய கணங்களில் அவற்றை மிதக்க வைக்கும் சூட்சமத்தையும் இருளில் புதைந்துவிட்ட இரணங்களை நிமிண்டி விநோதமான மௌனத்தைப் பிளக்கும் ஏவலையும் அறிந்தவர். இந்திய வங்காளத் திரையுலகில் ‘ரேவுக்கு அடுத்து ரிதுதான்’ என்பவர்கள் இருவரையுமே சரியாகப் புரிந்துகொள்ளவில்லை என்றே சொல்லத் துணிவேன். அது ஒருவகையில் ரிதுபர்னோவிற்கு இழைக்கப்படும் அநீதியும்கூட. அவர் மலரிதழ்கள் மட்டுமின்றி அவற்றின் காம்பையும் ருசிக்கப் பறந்த கருவண்டு. விலகலின் வலி, தனிமையின் சௌகர்யம், பெருவிழைவின் ஊசலாட்டம், உறவுகளின் தகிப்பு எனச் சுளை சுளையாக மனிதனின் அந்தராத்மாவை அளக்கும் வேட்கை கொண்டவர்.

“உங்க கதையை உங்களோடு சேர்ந்து நான் படமாக எடுக்கட்டுமா?” எனக் கேட்கும் அப்புவிடம் “உன் அம்மாவும் அதில பங்கு வகிக்கனும்” எனக் கூறும் அநிகெத், சிறிது நேர யோசனைக்குப் பிறகு, “ஷிகாவும் இருக்கட்டும். ஆமாம், அவளும் இருக்கனும். நாம எல்லோரும் சேர்ந்ததுதானே இந்தக் கதை? எல்லோரும் சேர்ந்து இதை உருவாக்குவோம்” என்கிறார். (Abohoman) இதுவே ரிதுவின் படங்களுக்கான சாரம் எனலாம். வெவ்வேறு அபிப்ராயங்களும் நம்பிக்கைகளும் கொண்ட மனிதர்கள் செதுக்கி வைத்தே தனி மனிதன் உருவாகிறான். அதன் அத்தனைச் சிக்கல்களையும் கோணங்களையும் தழுவிக்கொண்டு போவதே திரைப்படம்.

காமமும் வன்முறையும் பேராற்றலின் வெவ்வேறு வடிவங்கள்தான் என்பதைப் பல படங்களில் சரியாகத் தொட்டிருக்கிறார். தீராப் பெருங்காமம் ஆக்கிரமித்துவிட்ட மனதில் சுய விருப்பங்கள் போடும் பேயாட்டம் செய்வனவெல்லாம் சரிதான் என்கிறது. அதுவும் வெறுமைக்கு வடிகாலாக அமையும் பாலியல் விழித்தெழல் புதைகுழியில் சிக்கிய புரவி. அப்போது இரு கதாபாத்திரங்களுக்கு இடையே விழுந்துவிடும் இறுக்கமான மௌனத்திரையை வைத்து ரிதுவினால் ஒரு போரின் பதற்றத்தை உண்டு பண்ணிவிட முடிகிறது. படம் நெடுக தன்னளவிலும் உறவுகளிடையேயும் கதாபாத்திரங்கள் வெளிப்படுத்தும் அசௌகரியத்தை நாமும் உணர்ந்து நெளிகிறோம்.

இதுகாறும் வகுக்கப்பட்டிருக்கும் வரம்புக்கு உட்பட்டு விடக்கூடாது எனும் பதற்றம் அவருக்குள் விகசித்தபடியே இருந்திருக்க வேண்டும். தன்னுள் திரண்டதை எல்லாம் படையலாக்கிக்கொண்டிருந்தார். இருபதாண்டு கால கலை வாழ்வில் பேய்த்தனமாக உழைத்திருக்கிறார். ‘படைப்பு பேசட்டும். படைப்பாளி பேசக்கூடாது’ என்பது மாதிரியான மேதாவித்தன மோஸ்தர்கள் நிலவிய சூழலில் தன்னையும் தனது படைப்புகளையும் தொடர்ச்சியாக மக்கள் கவனத்திற்குக் கொண்டுபோய்ச் சேர்த்தார். அதற்கான ஊடக வாய்ப்புகளைக் கச்சிதமாகப் பயன்படுத்தினார். கலைப்படத்தின் வெற்றியையே சந்தேகத்துடன் அல்லது இளிவரலுடன் அணுகும் முதிரா மனங்களுக்கு இடையே நட்சத்திர அந்தஸ்து பெற்றவரானார். Ramp Walk கூட போனார். ‘But, my city, I know, can neither handle me nor ignore me’ எனப் புன்னகைத்தார். தாகூரின் (மகாபாரத) சித்ரங்கதாவுடன் தன்னைப் பொருத்திப் பார்த்துக்கொண்டார்.

சித்ரங்கதா படத்தின் கதையை வரி வரியாக எழுதப் போவதில்லை. அதன் சுருக்கம் மட்டும் போதும் என நினைக்கிறேன். ஏனெனில் கதையைவிட அது திரட்டிக்கொண்டு வந்த சிந்தனைகள்தான் விமர்சனத்தில் முக்கியமானது. ருத்ரா எனும் நாடக – நடன இயக்குநர், தன்னுள் பெண்மை விழிப்பு கொள்வதை உணரும் ஆண். அவனுக்கு ஒரு காதலனும் உண்டு. துளித்துளியாக இறங்கி இப்போது பெருமழையெனப் பெருகிச் சுழன்றடிக்கும் உணர்வுச் சீற்றம். அதைப் பால்மாற்று அறுவை சிகிச்சையின் மூலம் ஈடேற்ற முடியுமா என்பதைக் கரிப்புச் சுவையுடன் பிரதிபலித்திருக்கிறார்கள். அந்தக் கதையில் தன்னையே திரியாக்கிப் பற்ற வைத்திருக்கிறார் இயக்குநர். இது ரிதுபர்னோவின் சொந்த வாழ்க்கைக் கதை என நம்பித்தான் மக்கள் சாரை சாரையாகப் படம் பார்க்கக் கிளம்பி அடித்துக்கொண்டார்கள். அது உண்மையில் அப்படித்தானா என்பது குறித்து நாம் அலட்டிக்கொள்ள வேண்டியதில்லை. அவரது படைப்பு மனத்தின் விசையே தீராத ஆச்சரியங்களை உள்ளடக்கியது. பழங்கதைக்குள் நவீனச் சிக்கலை தேடியலையும் களிப்பு. தாகூருக்கான காணிக்கை.

தன்னை உந்திச் செலுத்தி, தான் அறிந்திருந்த எல்லைகளைத் தகர்த்துத் தாவிச் செல்வதற்கு வலிகளைக் கொடையாகப் பாவிக்க வேண்டியிருக்கிறது. ஒரு குறிப்பிட்ட செயல்பாட்டின் உச்சத்தில் நின்றவாறு திரும்பிப் பார்க்கையில் இழந்தவை அத்தனையும் அடைந்ததற்கு ஈடாகுமா எனும் கேள்வியை தனி நபர்களிடம் அன்றி வரலாற்றிடம் கேட்க வேண்டும். கருணையே அற்ற வரலாறு அந்தக் கேள்விக்கு எப்போதும் ஆம் என்றே பதிலுரைக்கிறது. ஒன்றில் செழுமை அடைவதற்காகத் தம்மைச் சீரழித்துக்கொண்டவர்கள், மிருகத்தின் மூர்க்கத்துடன் அலைக்கழிந்தவர்கள், உள்ளத்தின் ஓயாத பெருங்கூச்சலுக்கு தம்மை ஒப்புக்கொடுத்தவர்கள் என நீளும் அந்தப் பட்டியலின் உயிர் குடித்தே மனித குலம் மேலெழுந்திருக்கிறது. ‘கச்சிதம் என்பது அத்தனை முக்கியமானதா என்ன?’ என்ற கேள்விக்கு ஆம் – இல்லை என இரண்டில் எந்தப் பதிலைத் தேர்ந்தெடுத்தாலும் அதில் குருதியின் கறை படிந்திருப்பது கொஞ்சம் விநோதமானது. இனி ருத்ராவின் வாழ்க்கை எல்லோருக்கும் சாத்தியப்படக்கூடிய அன்றாடத்திற்கு திரும்ப முடியாது என்று உறுதியாகத் தெரிந்தபின் பாரமாக இருந்தது. அகவுணர்வின் ஒட்டுமொத்த ஆற்றலையும் திரட்டி வெறிக்கூத்தாடி ஓய்ந்த பின்னரும் சன்னதத்தின் வீரியத்தை ருசி கண்ட மனம் சாதா ரணங்களை விரும்புவதில்லை!

‘விழித்துக்கொண்ட மனிதன் காண்பது விழித்துக்கொண்ட மனிதனையே தானே?’ என்பது தேவதேவனின் வரி. படம் முழுக்கக் கண்ணாடிகள். அதில் ருத்ராவின் வியக்தியை எதிரெதிர் உலகங்கள் புரிந்துகொண்ட பிரதிமுகங்கள். பல்வேறு காலங்களை ஊடறுத்து ஓடும் திரைக்கதையில் அவற்றின் இணைப்புச் சரடுகளாக முயங்கி விளையாடும் உரையாடல்களையும் பொருட்களையும் வெகுவாக இரசித்தேன். ‘அறுவை சிகிச்சைக்குப் பிறகு நீ எப்போது பெண் ஆவாய்?’ போன்ற அதிதீவிரக் கேள்விகள் எந்தவித திட மனதையும் அசைத்துவிடக் கூடியதுதான். உயிரும் உளமும் உடல்களின் சப்புக்கொட்டல்களுக்கு ஆட்படுவதில்லையே. அது தூண்டில் முள்ளில் சிக்கிய திமிங்கலமெனத் திமிறிக்கொண்டிருப்பது. Transgender கதைகளுக்கே உரிய பழகிய பாதையில் பயணித்து சாகசம் புரியாமல் அவர்களின் அசலான பாடுகளை முன்வைப்பதானாலேயே இது கவனிக்கத்தக்கது. படத்தில் க்ளிஷேவே இல்லையா எனக் கேட்டால் இருக்கிறது. ருத்ராவிற்கும் செவிலிக்கும் இடையேயான உரையாடல் ஓர் உதாரணம். சடசடத்து சுழிந்து நிற்கும் தருணங்கள் முன் அவை புகை போல காற்றில் கரைந்துவிடுகின்றன.

அவரது கடைசித் திரைப்படமாக அறியப்படும் சத்யன்வேஷியை சுஜோய் தான் இயக்கி முடித்தார். சித்ரங்கதா அவருடைய மணி மகுடம். Crowning wish. அதன் வாயிலாக அவர் பிரகாசமாக எரிந்ததெல்லாம் வெகு சீக்கிரம் அணைவதற்குத்தான் போலும்.