அழுமூஞ்சிப் பொட்டணத்தை எள்ளல் கைகொண்டு பிரிப்பவன்: இசையின் கவிதைகளை முன்வைத்து

887

ஒரு முறை சத்தியமூர்த்தி (aka) கவிஞர் இசை சொன்னார், “விழுகுற அன்பு வந்து விழுந்தா போதும் நண்பா”. நான் துணுக்குற்றேன். அந்தச் சொல்லிணைவு என்னை வெகுவாகக் கவர்ந்தது. அன்பை ஏன் விழுதலுடன் இணைத்துச் சொன்னார்? அன்பை மழை என்று சொல்கிறாரா அல்லது மழைதான் அன்பா? தனித்தனியாக இயங்கும் போது சாதாரணமாக இருக்கும் சொற்கள், விசித்திரமான இணைவில் மிக அசாதாரணமான ஒன்றாக எழுகின்றன. “கவிதையின் அடிப்படை அலகு சொல்” – என்பதை இசையின் கவிதைகளில் அழுத்தமாகக் காணலாம். சென்ற தீபாவளிக்கு இசையின் வாழ்த்து இப்படியாக இருந்தது. “உங்கள் இல்லத்தில் குலாப் ஜாமூன் வெடிக்க”.

சத்யமூர்த்தி கவிதை எழுதும் போது இசையாக மாறுகிறார். சில நேரங்களில் சத்யமூர்த்தி இசையின் வாயால் பேசிவிடுகிறார். இசை இசையைப் பற்றி எழுதிய ஒரு மாயாஜாலக் கவிதை உண்டு. 

“கவிதை எல்லா வகையான சொற்களையும் உதறுகிறது. நிதர்சனத்தில் திளைக்கிறது” – இது பிரமிளின் கூற்று. கவிதை என்பது சொற்களை மட்டுமே நம்பி அல்ல. கவிதை கவிதையைத்தான் நம்பியுள்ளது. முரட்டுத் தோல் சொற்களைத் தூக்கி வைப்பது மட்டுமே கவிதை ஆகிவிடாது. இந்தக் கூற்றை நிறுவ சில கவிதைகளை இங்கு முன்வைக்கலாம். 

இசை ஒரு நேர்காணலில் தன் கவிதை மொழிதலைக் குறித்து இப்படிக் கூறுகிறார். “குழப்பமூட்டும் சொற்களால் வசீகரிக்கப்பட்டவர்கள் குழப்பமூட்டும் வரிகளை எழுதுகிறார்கள். நான் எளிமையால் வசீகரிக்கப்பட்டவன். எனவே எளிமையாக எழுத முயல்கிறேன் ,“தெளிவுற அறிந்திடுதல்; தெளிவுதர மொழிந்திடுதல் “ என்பதுதானே நமது மகாகவியின் வாக்கும்?” 

பகடி குறித்த இரண்டு கருதுகோள்கள். என்னுடையவைதான். ஒன்று, புதிய பிரச்சினைகளைப் பழைய மொழியில் சொல்லும் போது அது தன்னளவில் பகடியைக் கொண்டுள்ளது. இன்னொன்று, பழைய மொழியில் சொல்லப்படுகிற கவிதையில் ஒரு புதிய ஆங்கிலச் சொல் கலக்கும் போது அது பகடியாக மேலெழுகிறது. “இந்த நைஸிற்குத்தான் வைகறை வாளாகிறதா?” என வினவுகையில் சிரிப்பு முட்டிக்கொள்கிறது. 

ஒரு தருணத்தைச் சுட்டும் அல்லது ஒரு நிகழ்வைச் சுட்டும் கவிதை அதில் ஏதோ ஒன்றைச் சுட்டாமல் சுட்டி கற்பனையைத் தூண்டி அதன் எல்லையை விஸ்தரிப்பது. “மகா ரப்பர்” என்கிற கவிதையில் வரும் நாள் குறிப்பிட்ட வரலாற்று நாளைச் சுட்டி இருந்தால் கவிதை அங்கேயே சுருங்கி இருக்கும். ஆனால் அப்படி நிகழாது அது எந்த நாளாகவும் இருக்கலாம் என்ற விஸ்தரிப்பைத்தான் நாம் கவிதையின் ஆழம் என்கிறோம். இப்படிப் பல ஆழமான கவிதைகள் இசையின் கவிதைப் பரப்பில் உண்டு. 

“அந்தக் காலம் மலையேறிப்போனது” கவிதைத் தொகுப்பு இப்படி சமர்ப்பணம் செய்யப்பட்டிருக்கும். “தோழர் தங்கப்பாண்டியன், வான்ஸ் ஆகியோருக்கும் சிவா லாட்ஜின் வற்றாத கண்ணீருக்கும்”. அந்தக் குட்டி அறையில் கொந்தளிக்கும் அவ்வளவு சிரிப்புகளுக்கும் கும்மாளத்திற்கும் இடையில் சத்தமில்லாமல் சொரிந்துகொண்டிருக்கும் வற்றாத கண்ணீர் வெளிப்படையாகவும் மறைமுகமாகவும் விரவியிருப்பதை அவரது அநேக கவிதைகளில் காணலாம். நான் உளவியல் நிபுணன் அல்ல. ஆனால் ஒரு கவிதை வாசகனாக என்னால் இதைக் கூற முடியும். மனித மனம் புறவுலகால் செய்யப்படுகிறது. அந்த மனம் இரண்டு பாகமாய் பிரிக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஒன்று சந்தோஷம். மற்றொன்று துக்கம்.

இசையின் கவிதை சந்தோஷக் கூறுகளும் துக்கக் கூறுகளும் ஒரே சரடில் பிணைத்துச் சமைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. நமது மனநிலையைப் பொறுத்து அது சந்தோஷமாகவும் துக்கமாகவும் துலங்கித் துலங்கி வருகிறது. சந்தோஷமான நேரத்தில் கவிதை முன்பக்கமாகவும் துக்கமான நேரத்தில் கவிதை கொல்லைப்புறமாகவும் திறந்து கொள்கிறது. இசையின் “கழிவிரக்கக் கவிதை” அதற்கு ஒரு சான்று.

கவிதை எழுதுவதற்கு மட்டுமல்ல. கவிதை வாசிப்பிலும் வேறோருவராக (other) மாற வேண்டிய கட்டாயம் உண்டு. கற்பனையில் சென்று அந்தக் கவிதையை அதே இடத்தில் அதே உணர்ச்சியில் சந்திப்பது. இந்தக் கவிதையை நீங்கள் நாயாகவோ அல்லது வசைமொழிபவராகவோ மாறி வாசிக்கும் போது நிச்சயம் கண்ணீர் முட்டிக்கொள்ளும்.

கவிஞர்களின் மனப்போக்கு குறித்த சித்திரங்கள் பேச்சிலும் எழுத்திலும் கிடைக்கின்றன. தற்கொலை செய்துகொள்கிற கவிஞர்களை இந்த உலகம் கொண்டாடி மற்றவர்களையும் தூண்டிவிடுகிறதோ என நினைப்பதுண்டு. இதை ஒரு சடங்காகப் பேணி வந்திருக்கிறது தமிழ்க் கவிதையுலகு. மாறாக, “கவிதை தற்கொலையின் ஜென்ம சத்ரு” என்கிற இசையின் வரியை வாசித்த போது என்னுள்ளிருந்து விநோதமாகப் பல நல்ல உணர்வுகள் மேலெழும்பி வந்தன. கவிதை இசையைக் காப்பாற்றி இருக்கிறது. ஆமாம், உண்மை, சத்தியம். கவிதை அநேக உயிர்களைக் காப்பாற்றுகிறது. 

“அழகாயில்லாததால் நீ எனக்குத் தங்கை” – என்பது கலாப்ரியாவின் வரி. கவிதையில் துறுத்தலாக ஒட்டிக்கொண்டிருந்த அதன் மிகைகளைக் கழற்றிவிட்டு எவ்வளவு கசப்பானாலும் உண்மையைப் பேசிவிடலாம் என்று இடத்திற்கு நவீனக் கவிதை வந்திருக்கிறது. இதே போன்றதொரு தொனியிலான கவிதை நம் ஆளிடமும் உண்டு. 

அய்யா இசை, உண்மையைக் காண ஒரு தூர எல்லை உண்டு. அந்த எல்லைக்குள்தான் நின்று காண வேண்டும். அப்படி உண்மையைப் பார்ப்பதில் உங்களுக்குத் தெரியாதது ஒன்றுமில்லை. மேலும் கவிதையில் நிதர்சனமற்ற மிகையானவற்றைத்தான் கழற்றுவார்கள். இப்படி ஒட்டத் துகிலுரித்தால் எங்குட்டி நெஞ்சு தாங்காதய்யா.!

கவிதை எத்தனை வலுவான அறத்தை முன்வைக்கும் போதிலும் அதன் மாயாஜாலமே அதைக் கவிதையாக்குகிறது. அது ஆன்மீகத்தைப் பேசினாலும் அரசியலைப் பேசினாலும் அதிலிருக்கும் மாயாஜாலத்தைக் குறைத்துவிடக்கூடாது. கவிதையில் காதலை எழுதுகையில் காதலானது கவிதையை ஒருபடி கீழே இறக்கிவிடுகிறதோ என்று தோன்றுகிறது. “காதலைக் குறித்து எல்லோரும் எழுதுவதால் அப்படித் தோன்றுகிறதா? காதல் தீவிர இலக்கியத்திற்கு எதிரானதா?” என்ற கேள்விகளைக் கேட்கும் முன் காதல் கவிதைகளில் சொல்லும் பொருளும் வளமும் மொழிதலும் புதிதாயுள்ளதா என்ற கேள்வியையும் கேட்டுக்கொள்ள வேண்டியுள்ளது.

நிலா, வானம், நட்சத்திரம், மழை, ரோஜா, குளம்பி, வண்ணத்துப்பூச்சி, கடல், தேநீர், இதயம்…. இப்படி பத்துப் பத்துப் பொருட்களை மடக்கி அடுக்கினால் அது ஒரு கவிதை வடிவம் பெற்றுவிடுகிறது. இன்னும் திருத்தமாகச் சொன்னால் காதல் கவிதை. “வாழ்த்து அட்டை வாங்கியவரெல்லாம் காதல் கவிஞர்கள் ஆகிவிடுகிறார்கள்” என்றார் சுஜாதா. 

கீழேயுள்ள இசையின் இரு கவிதைகளை எடுத்துக்கொள்வோம். அது நவீனக் காதலின் சிக்கலைப் பேசுகிறது. இதுவரை பேசப்படாத DP, எமோஜி எனப் புதிய சிக்கல். பொருள் புதிது. பெருந்திணை, அருவெங் கானத்திடை, உழுவை என்று சங்க இலக்கிய மொழியில் பேசுகிறது. அது நவீனக் கவிதைக்குப் புதிது. சொல் புதிது. எல்லாவற்றுக்கும் மேலே அதன் மாயாஜாலமும் குறையவில்லை.

நள்ளிரவு இரண்டு மணிக்குத் தன் காதலியின் புகைப்படத்தைத் தன் dp-ஆக வைத்து அழகு பார்த்துக்கொண்டிருந்தவனுக்கு அது பொருந்தாக் காமம் எனச் சட்டென உறைத்தது. அவன் அஞ்சி அகற்றிவிட்டான். அதன்பின் அவன் படும் பாடு பயமும் படபடப்புமாக ஓடி முடிகிறது. ஒரு கவிதை அதுவும் காதல் கவிதை இவ்வளவு வேகமாக ஓடுமா?

அடுத்த கவிதையில் மாயாஜாலமும் கூடிக் கலந்து எருமை எமோஜியுடன் வந்து நிற்கிறது. ஐந்து நிமிடம் பேசாமல் விட்டாலும் எருமை எமோஜிகள் பறந்து வருகின்றன. பிறகு கொடுங்காலம். எருமை வரத்துக்கு என்னவோ ஆயிற்று. பிறகு அந்த எருமையை உழுவை (புலி) மிரட்ட அது கனவுக்குள் வந்து நடுங்கி நின்றதை மாயப் புனைவுத் தன்மையுடன் எடுத்துரைக்கையில் அது எளிய காதலே ஆனாலும் கவிதையாய் நெஞ்சில் நிறைகிறது.

கவிதையில் இசைமை வேண்டுமா வேண்டாமா என்பது நவீனக் கவிதையில் விவாதமாக இருக்கிறது. கவிதையில் சாதாரண சொற்களும் வரிகளும் ஒரு தாளத்திலோ லயத்திலோ உயர்ந்தோ தாழ்ந்தோ இல்லாமல் சன்னமாக வந்து விழுகிற போது வாசகனுக்கு ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு ஒயிடான பந்துகளாகத் தோன்றுகிறது. தொடர்ந்து ஒயிடுகளைச் சந்திக்கும் வாசகன் சோர்ந்துவிடுகிறான் அல்லது பெவிலியன் திரும்பிவிடுகிறான். 

இந்த இடத்தில் இசையின் கவிதைகளில் ஒளிரும் இசைத்தன்மையை குறிப்பிட்டுச் சொல்ல வேண்டும். இசையின் பல கவிதைகள் சாதாரணமாகத் துவங்கி மிக மிக அசாதாரணமான இசைமை மிகுந்த வரிகளில் ஏறி முன்னே செல்கின்றன. “லூஸ் ஹேருக்கு மயங்குபவன்” என்ற கவிதை ஒரு விதச் செய்யுள் போல சமைக்கப்பட்டிருக்கிறது.

பெருத்து வீங்கிய அழுமூஞ்சிப் பொட்டணம் ஒன்றை எள்ளல் கைகொண்டு பிரிப்பதுதான் இசையின் கவிதையுலகம். அப்படிப் பிரித்தவுடன் அதன் தீவிரம் கீழிறங்குவதைப் போலிறங்கி அதே வீச்சில் மேலெழும் மாயம் பல கவிதைகளில் நிகழ்கிறது.

இசையின் கவிதைப் பரப்பில் நிறைய அரசியல் கவிதைகள் இல்லை. சிலவே ஆனாலும் காத்திரமான அரசியல் கவிதைகள் உண்டு. காத்திரமான என்றால் சத்தமான என்ற பொருள் அல்ல. சத்தமில்லாத என்பதைத் தீவிரமற்ற என்றும் புரிந்துகொள்ளக் கூடாது. கவிதையில் எதை வேண்டுமானாலும் பேசலாம் என்பதுதான் கவிதையின் சிறப்பே. ஒரு கவிதையை கவிஞர் கோபமாக அல்லது சத்தமாகத்தான் எழுதி இருக்கிறார். அவர் எப்படி வேண்டுமானாலும் எழுதட்டும். அது அவர் கவிதை. ஆனால் அந்தச் சத்தத்தால் வாசகனுக்கு என்ன கிடைத்தது என்பதுதான் நீண்டு வளைந்த பெரிய முதுகுள்ள கேள்வி.

கவிஞனின் பணி யாருக்காவும் வருந்துவதோ கண்ணீர் உகுப்பதோ அல்ல. அவன் சொல்லற்றவர்களின் சொல்லேந்துபவன். அரசியல் கவிதையில் தற்காலிகப் பிரச்சினை பேசப்பட்டாலும் அது எக்காலத்திலும் சுடர்விடும் அறத்தின் ஒளியைத் தன்னுள் கொண்டிருக்க வேண்டும்.

DEMONITIZATION என்றொரு கவிதை. கோபம் என்றொரு சிறிய உணர்வைக் கூட்டாமல் பெரும் உலுக்குதலாக மாற்றுவதால்தான் இந்தக் கவிதை சிறந்த கவிதையாகிறது. மேம்போக்கான வாசிப்பில் ஏனோதானோவெனத் தோன்றும் இந்தக் கவிதை, அதன் உள்ளொளி துலங்கி வருவதைப் பார்த்தபின் “இந்தக் கவிதையை இப்படிச் சொல்லாமல் வேறெப்படிச் சொல்லியிருந்தாலும் இப்படி இருந்திருக்காது” என்று தோன்றும். 

தீண்டாமை குறித்த கவிதைகள் சேரியிலிருந்தே எழுவது தனிப்பட்ட முறையில் எனக்கு ஒருவிதச் சலிப்பை உண்டு பண்ணுபவை. சாதியத் தீண்டாமை என்பது ஒரு மானுடத் தீங்கு இல்லையா? அதில் எல்லோருக்கும்தான் பங்குண்டு. அதைக் களையும் பொறுப்பு எல்லோருக்கும்தான் உண்டு. அப்படி இருக்கையில் இன்னும் எத்தனை காலம்தான் சாதி குறித்த கவிதைகள் சேரியிலிருந்து வர வேண்டும்?

சாதி ஒழிப்பில் உள்ள முக்கியமான கேடு அதில் உள்ள இரட்டை நிலைப்பாடுதான். கேட்டால் “நான் சாதி பார்ப்பதில்லை” என்று எல்லோருமே சொல்கிறார்கள். தீண்டாமை குறித்த, அதில் ஈடுபடுபவர்களின் குற்ற உணர்வைக் குறித்த கவிதைகள் ஏன் தமிழில் எழுதப்படவில்லை என்ற கேள்வி மிக முக்கியமானது. அந்த வகையில் இது முக்கியமான கவிதை. அதன் கூறுமுறையில் இசைக்கே உரிய பாங்கில் தேர்ந்த கவிதையாக மின்னுகிறது. பறை திமிருகிறது. அந்த இடத்தில் பறையாட்டம் நடக்கிறது. அந்தப் புவன இசைக்கு ஆட முடியாதவன் குற்ற உணர்வு கொள்கிறான். கவிதை விரிகிறது.

நிறுத்து.. நிறுத்து.. யாரோ பேசுகிற சத்தம் கேட்கிறது. கேட்கிறதா? “நீ கலையைப் பேசு. அது மெல்ல அரசியலுக்குப் பக்கத்தில் வந்துகொண்டிருப்பதைப் பார்ப்பாய்” என்று யாரோ சொல்வது தெளிவாகக் கேட்கிறதா.? அட அவர்தான். அவர் கரங்களைச் சிக்கெனப் பற்று.!

இசையின் கவிதைகளின் புழங்குவெளி – நிலம் துலக்கமாக இல்லை. இவரின் பெரும்பாலான கவிதைகள் சாலையிலேயே நிகழ்ந்துவிடுகின்றன. பல கவிதைகள் வாகனங்களில். இசைக்குக் கவிதைகளை எழுத மேசைகள் வேண்டியதில்லை. அவை லா லாவெனப் பாடிக்கொண்டு நட்ட நடு சாலையில் இரு சக்கர வாகனத்தில் இருகூர் செல்லும் வழியிலேயே பிறந்து அக்கணமே ஒழுங்கு செய்யப்பட்டு அவருடைய வலைதளத்தில் நாசூக்காக ஏறிவிடுபவை. ஒரு நானோ கார் கேட்கும் சாரியும் அதற்குப் பதிலாக ஓட்டை டி.வி.எஸ் சொல்லும் பரவாயில்லையும் அன்றாடத் தருணங்களிலிருந்து மேலெழுந்து வந்து கவிதையாகுபவை.

ஒரு முறை கவிஞர் இசையிடம் கேட்டேன்.

“உங்கள் கவிதைகள் பெரும்பாலும் சாலைகளிலும் வாகனங்களிலும் நிகழ்கிறதே? கவிதைகளில் நிலம் குறித்த உங்கள் பார்வையைச் சொல்ல முடியுமா.?”

“ஆம். என் கவிதைகளில் சொல்லிக்கொள்ளும்படி நிலம் இயங்குவதில்லைதான். ஆனால் என் கவிதைகளில் நிலம் உள்ளது. என் கவிதைகளின் நிலம் மொட்டைமாடி. நவீன காலப் பிரச்சினைகளைப் பேச மொட்டை மாடியைவிடச் சிறந்த நிலம் இருக்கிறதா என்ன?”

“உனக்கு நீயேதான்”, “பரோட்டா மாஸ்டரின் கானம்”, “வருக என் வாணிஸ்ரீ”, “லூஸ்ஹேருக்கு மயங்குபவன்” போன்ற இசையின் கவிதைகளுக்குத் தொன்மமாகும் வாய்ப்பு அதிகமுண்டு என்பதை இன்றே கணிக்கிறேன். அடக்கத்துடன்தான். அதாவது இந்நான்கு கவிதைகளையும் குறிப்பிடாது இசையின் கவிதையுலகைப் பேசிட முடியாது. 

இசையின் ஆரம்பகாலக் கவிதைகளில் துயரார்ந்த பகடிகளும் சமூக விமர்சனங்களும் சிடுக்கான மொழியில் முறைமையில் சொல்லப்பட்டிருந்தாலும் அது போகப் போக மிக எளிமையைக் கைக்கொண்டுவிட்டது. இந்த எளிமையைத்தான் கலையில் கை தேர்வது என்பது என்கிறோம். சமீபத்தில் இசை எழுதும் கவிதைகள் என்றென்றைக்குமான தன்மையைத் தொடுவதற்கு முயல்கின்றன. அதிலொரு கவிதைதான், “சுகந்தன்”. 

ஒரு முறை மகா கவி இசை வாக்கிங் போகும் போது… நான் சொல்லவில்லை தமிழின் முக்கியக் கவிஞரான சுகுமாரன் என்ன சொல்கிறார் என்று நீங்களே கேளுங்கள்.

(கவிஞர் இசைக்கு) எதிரே நூறு நூறு லூஸ் ஹேர்கள் பறந்து வர வாக்கிங் போகும் மகாகவி இசை, திரும்பி வருகையில் ஆயிரம் ஆயிரம் பிசாசுகளுடன் திரும்பி வரட்டும் என நடுநிசியில் மண்டையோடுகள் நிரம்பிய மயனாத்தில் நிலவொளி மிளிர நிலமே அதிர பேய்க்காற்று வீச முண்டு மாடனிடம் முட்டை வைத்துச் செய்வினை செய்கிறேன்.